Manayı kalbinden silersek Türk’ün,
Kurumuş ağaca,dallara benzer.
Laf ile gemisi yüzse bir ırkın,
Fırtınada sazdan sallara benzer.

Sağından solundan budansa özü,
Şaşı görüp şaşı bakarsa gözü,
Zalimin önünde susarsa sözü,
Ağızda lal olmuş dillere benzer.

Türk diniyle bulur esas özünü,
Yokuşa çevirmez asla düzünü,
Verirse elinden büyük kozunu,
Eşini kaybetmiş dullara benzer.

İnsanlık Türklüğün daima düşü,
kafayla tas ile olmaz bir işi,
Çekilirse eğer tek azı dişi,
Yüz yaşına değmiş kullara benzer.

Hakkı söyler iken kırmaz kimseyi,
Eliyle düzeltir dağı tümseği,
Küçük görür ise tek karıncayı,
Devasa, içi kof Fillere benzer.

Başı dikçe yürür şaşmaz yolundan,
Düşeni kaldırır tutar kolundan,
Arabı,Acemi kovarsa dinden,
Saçları dökülmüş kellere benzer.

Gerçeğin önünden koşup kaçarsa,
Şerbet diye ağu zehir içerse,
Önüne çıkanı silip geçerse,
İçi Cüruf dolu millere benzer.

Doğruyu söylerim gören olursa,
Adım Hüdaverdi soran olursa,
Türklüğü hakkıyla bilen olursa,
Bileği çelikten kollara benzer.


05.10.2007 Kütahya