Bir kış bahar günü
Bir tren kalkmış bir tek yolcuyla
Bir defa düdük çalmış
Ve bu tren
Son istasyona kadar durmayacakmış...

Her vagon ayrı bir dünya
Her dünyada ayrı düğünler, hüzünler
Beyaz önlüklüler son istasyonun adını haykırmış
Ve trenin durmasına
Çok az kalmış...

Yolcu korkmamış
Ürkmemiş ama sevinmemiş de
Boynunu bükmüş, son hazırlıklarını yapmış
Doyasıya bir dize başını koyamamış
Gözleri yaşarmış
Tren yavaşlamaya başlamış...

Bindiği vagona dönüp bakmaya başlamış
Bazen gülmüş, bazen ağlamış
Bir yolcu daha beklemiş hep, gelmeyen
Gözlerinde kaybolmak istemiş
Tren son durağa iyice yaklaşmış...

Hep bekleyerek geçmiş yolculuğu
Pencereden akmış yalnız geçen koskoca yıllar
Sadece kendini sıkan avuçlarını açmış
Geri döndürmek istemiş bir an treni
Son durağın soluk ışıkları iyice yaklaşmış...

Dostluklarını, karşılıksız sevdalarını doldurmuş
Rengârenk bavulları
Alarak kapıya yaklaşmış
Tren nerdeyse
Neredeyse duracakmış...

(Her insan kendi treninin tek yolcusudur.)
13/11/2006 - Turgut Uzdu


(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.