Hayat san bir matematik,
Olmuş yaşam sistematik,
Bağlanmışız olmuş otomatik,
Görülenlerin hepsi aritmetik..

Yaşam bazen üçgen,
Bazen olmuş dikdörtgen,
Çaprazına gitsen geciken,
Yaşayınca oluyoruz iletken…

Bir yol çizersin dersin olur yamuk,
Kurtaran yok mu yetişin çabuk,
Fısıltılar omluk abuk sabuk,
Kavramlar aç gönüller karışık..

Cebir gibi yaşanan zaman,
Bulmak için koşarsın el an,
Belki sen olursun yolunu bulan,
Çarpmalardan olmuyor kalan..

Ne kadar toplasan çıkarsan da,
Hep sen oluyorsun sonuçta,
Devamlı gözler ufuklarda,
Yaşam hep gelecek sonuçlarda..

Az vereyim dersin yetişmez,
Çok vereyim dersin yetmez,
Yaşamda engeller hiç bitmez,
Nasıl hep etsek işlemler bitmez..

Alır satarsın senin payını,
Duyurmak için edersin feryadını,
Bilmezsin unutursun yaşam yaşını,
İncelsen de bulmazsın hiç faydasını…

Bazen bir küre çizersin,
Kenara atık yok edemezsin,
Top gibi dönsen de yerindesin,
Yuvarlanarak yaşar gidersin..

Bir umut gibi ileriye bakmaya,
Nefesinle başlarsın solumaya,
Olmaz şeyleri takasın kafaya,
Değmiyor fani dünya aldanmaya..

Alsan satsan da rakamlarda,
Gözler olur yüksek mekânlarda,
Gözler hep yaklaşacak umutlarda
Yükselsen de olmuyor başın semada..

Matematik olmuş hayat sanki,
Her şeyi gördün geriye ne kaldı ki
Topla, çıkar, çarp böl elde sözde ki,
Hayat acımasız huzurlu yaşam var mı ki,

Gel ki çöz karmaşık işlemini,
Ancak kendin çözersin problemini,
O zaman kendin aşarsın bendini,
Huzur mutluluk kaplar bedenini..