Şöhrete, paraya, mülke tapanlar,
“Yahu kardeş bunlar, fani” diyorlar.
Zirveye çıkarken, kaza yapanlar,
Azrail gelince “ani” diyorlar.

Halkı gözetmeden, Hakk’ı görmeden,
Dam kapı konuşur aklı ermeden,
Ömründe üç kuruş, vergi vermeden,
“Devlet baba bize hami” diyorlar.

Söze bir başlarsa durduramazsan,
Zoraki dinletir susturamazsan,
Ağzına diline set vuramazsan
“Adam ikna oldu, kani” diyorlar.

Üstelikte inatçı, sanırsın katır,
Adaptan anlamaz, bilmez hâl hatır,
Bir elinde kılıç birinde satır,
Fiske vuranlara “cani” diyorlar.

Bir bilge arife yolu çatınca,
Eteğinden taşı boşa atınca,
Bülbül olmayana, diken batınca,
“Gül bahçesi bize, mani” diyorlar.

Cimri sofrasında bir lokma yesem,
Israra gerek yok “ben tokum” desem,
Hiç dikiş tutmadı deliktir kesem,
Halime bakıp ta “gani” diyorlar.

Yanlışı yanlışla, yanlış tanırlar,
Lafla her şey olur, biter sanırlar,
İş başa düşünce tavır alırlar,
“Mesela” yahut ta, “yani” diyorlar.

Yaralı sabredip, dinledi kerhen,
Bir bahane bulup kalkıp giderken,
“Adam gibi adam, insanım” derken,
Sağa sola bakıp “hani?” diyorlar.

31.12.2010…Mustafa YARALI