İmtihan ömür boyu kulluk asıl görevim
Yerle yeksan olarak keşke nefsim devrilse
Vicdanın aynasında cüceleşen bir devim
Kim kalır ki yanımda içim dışa çevrilse

Anlayınca gerçeği düştüm her gün ahlara
Gaflet bindi sırtıma kalkıp doğrulamadım
Sabâvetten çıkarak dalınca günahlara
Tövbeyi derman bilip özle yoğrulamadım

Feleğin sillesinden binbir tokat yedim de
Anlamadım bir türlü dünya hayatı niçin
Beyhude geçti ömür bugün yarın dedim de
Miskinliğe sığındım kendimden kaçmak için

Verildi onca nimet kadrini bilemedim
Şekva vird oldu dile şükür kalbe yabancı
Doymadı nefis gözüm kanaat dilemedim
Takvadan yoksunluğum verdi gönlüme sancı

Dengi olmayan değer, sağlık; uçtu elimden
Mâsivaya dalmıştım çoktu benim meşgalem
Yakaladı bir sabah ihtiyarlık belimden
Tam Hakk’a yönelirken yıkıldı ömür kalem

Murat CANBOLAT