“Değerli gönül dostum
Mehmet Şeref hoşaf beye”

Zan ederler ki bizi, şiirle uğraşırız,
Ustaların işidir, hecelere can vermek.
Biz gönül kuyusundan, çıkanları taşırız,
Maksadımız yüz binde, bir tek gönüle ermek.

Yerini de bilmeyiz, virgüllerin noktanın,
Şiirin yazım şekli, kuralları kördüğüm.
İç içe hata dolu, sayısı yok noksanın,
Bilinene aykırı, çözülmüyor ördüğüm.

Birincilik istemem, gönüldedir inciler,
Uğur böceği kalbim, kanadında kurdele,
Neden sevsin dinsizler, haz almazken dinciler,
İlahi aşktan gelir, başımıza her bela.

Mecazi aşklar bizim uğramaz semtimize,
Kalemimiz yazmıyor, en ağdalı sözleri.
Sevgili gönlümdedir, yetiyoruz biz bize,
O boyutsuz bir aşktır, kaplar bütün gözleri.

Akıllara ziyandır, kabullenmez sineler,
Bir ucu neşter gibi, zülfü yâre dokunur.
Aradan geçip gider, bin aylar yüz seneler,
Yazdığımız her neyse, belki bir gün okunur,

Bunlar sitem değildir, gerçeğimin kendisi,
Hiç iddiam olmadı, beklentimde yok benim,
Bağışlasın şiirin, ecesi efendisi.
Hududumu aşamam, bellidir boyum enim.

Hiç kimse okumasın, anlamasın ne çıkar?
İnsanları yormayım, yorum da yazılmasın.
İçimde benler dolu, o benler beni yıkar.
Çok yaşasın şairler, mezarı kazılmasın.

Birini ayırmadan, hepsini seviyorum,
Bir bilen var ya bende, varsın onlar bilmesin.
Önlerinde saygıyla, başımı eğiyorum,
En kalbi muhabbetlerim, artsın da eskimesin.

Hayat bulur heceler, şairlerin dilinde,
Bizi bizden alarak âlemleri gezdirir.
Sırıtıyor yaralı, edebiyat ilinde,
Ustayı usandırır, çırakları bezdirir.

28.12.2010…Mustafa YARALI