Masum bir bekleyişti İstanbul karanlığında
Suçsuzdum günahım yoktu ve zaten çaresizdim.
Dünyaları koysalar önüme farketmezdim çünkü
Çünkü seni bekliyordum
Kundakladılar beni sevdalım bu sefer gerçekten yanıyorum..

Kim söndürür ateşimi kim sahip çıkar bu yangına
Dışımı söndürürler belki ama kim bakar içimde ki yangına
Yok yere çakılan bir kibrit alevi, bu da benim şansıma
Kundakladılar beni sevdalım bu sefer gerçekten yanıyorum...

Herkez durup durup bakar, demezler ne bu yangın
Sen bile durup baktıktan sonra el’i neylesin bu yangın
Şimdi bu moda, kızıp dünyaya yak bir yangın
Kundakladılar beni sevdalım bu sefer gerçekten yanıyorum...

Koskaca bir şehir, ben yanarım duman bile çıkmaz ve görmezsin sen
İstanbul’un kalbi titrer peki hiç üşümezmisin sen
Bu dünyaya bir daha gelsem yine sen, hep sen
Kundakladılar beni sevdalım bu sefer gerçekten yanıyorum...