Bu bir anlatı değil
Varlığında ışkın veren bütünsel kendiliğin
Ve sonsuzluğunda us’umun
Sahici hislerle çevrili sınırsızlığa yakarısıdır

Yasak bir evrende benden uzak
Hazırlıksız karartılmış kesişme vaktinde
Çukurunu terk etmiş çakıl taşları gibi garip
İki figür nasıl susarsa eksilirken
Darmadağınım işte…

Hani bulutlar yer değiştirir ya birden
Ya da kumsalda yanan gün batımları sönerken
Dalgalar vurur ya kıyılara
Bir karanlık içinde depreşir ya sızı
Örselenir ya beden
Ben de öyleyim
Öyleyim işte...

Oysa birbirini tamamlardı adlarımız
İlmek ilmek çoğalırdık hiç usanmadan
En hırçın gecelerde sakince tutuşurdu ellerimiz..

Hangi uzaklar alır getirir bana gülüşlerini
Hangi esinlerden çalarım nefesini
Neden yaralandı tüm hareli renklerimiz
Neden üşür bu temmuz sıcağında gözbebeklerimiz?
Kim çaldı imgelerimizi
Kim susturdu şiirlerimizi?

Hangi yerdesin?
Neden gittin?
Kimlerlesin?

Oysa sende yaşar sende gönence dururdum
Al beni demedim mi sana?
Sana uzanıyor ellerim
Uzansana
Bir öfke ki hiçbir çığlık böyle yakıcı değil
Duysana sesimi,duysana…

Necdet ARSLAN