Dediler ki bir gün Güneş’e
“Gecelerin bir sultanı var
Gümüş renkli saçlarını
Sabahlara kadar
Yıldızlar tarar.
Denizler, göller
Kavuşmak için sultana kabarır
Yıldızlar açar avuçlarını gün boyu
Bir sessizlik içinde vuslat diyerek
Allah’a yalvarır.
Öylesine güzeldir ki
Türküler, şarkılar ona söylenir
Her aşığın gönlünde o yatar
Akşama kadar gökyüzünde
O beklenir.”
Bir delice aşka tutulur Güneş
İçin için yanmaya başlar
Tutuşur yüreği
Ateş olur, fışkırır hıçkırıklar.
Dayanamaz sonunda ayrılığa
“Getirin” der “sultanı”
Haberciler yollara düşer
Ulaşırlar akşam üstü aya
Ay ise
Yüzünü dönmüştür dünyaya.
Güneşi anlatırlar,
Sevdasından nasıl yandığını,
Şiirler okurlar mehtapta,
Satır aralarına koyarlar
Güneş’in nasıl bağlandığını.
Kız evi naz evidir ya,
Ay önce nazlanır,
Sıcaklığını düşününce güneşin
Kalbi yumuşar,
Güneşe sevdalanır.
Bir başka parıldar geceler boyu
En güzel hasret şarkılarını söyler
Çok çok uzaklarda güneş
Hiç bıkmadan
Sultanı dinler.
Yağmur olur gözyaşları bazen
Bazen hasretinden kurur, küçülür sultan
Sonunda dualar yerine varır
Kabul görür arzular
Acır, kâinatı Yaratan.
Karar verilmiştir
Güneş, sultanı hasretiyle sarıncaya kadar
Zaman zaman kavuşacaktır
Bunun dışında bu iki sevdalı
Hep uzak kalacaktır.
Bir gün vuslat gelir ve güneş
Ayın on dördü gibi bir sultan görür
Nasıl olmuşsa olmuş
O güzelim sultan
Yüzünü güneşe dönmüştür.
Hemen yakalar gökyüzünde sultanı,
Sakinleşir, alevleri söner
Dünya kararır utancından birkaç dakika
Sonra vuslat biter, ayrılık başlar
Hasret araya girer.
Eller birbirinden uzaklaşır
Vuslat bir dahaki sefere kadar
Artık
Sadece
Bir hatıradır.

Turgut Uzdu


(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.