Özledim
Özledim valla
Hem de her şeyini

Keşke yüzüne diyebileydim bunları

Yok babam, yok
Yerini doldurmuyor hiçbir şey
Gün geçiyor hafta bitiyor
Aylar yıla tamam oluyor
Ama yerin dolmuyor
Ne yapsam, boş

Çocuk yaşta çıkmışsın gurbete
Köy yerinden ayrılıp ta
İstanbul’da işe başlamanı
Defalarca anlatmıştın
Keşke yine anlatabilsen
Ben bir daha dinlesem
İlkmiş gibi, sözünü kesmeden

Sohbetini özledim babam

Anlattığın fıkraları
Bir şey tartışırken ki heyecanını
Valla her şeyini özlemişim be baba

Çay içişini,
Meyveyi iştahla yemeni
Yaptığın o güzel yemekleri
Hele ciğer sarma ile hamsili pilavı
Senden sonra hiçbirimiz beceremedik öyle
Aslında biz, tüm aile yani, kardeşler
Pek çok şeyi beceremez olduk ya
Senden sonra, neyse
Öğreniyoruz işte
Yaşadıkça

Yemekten sonra
Salonda sızmanı bile
Özlemişim baba, hatta
Horlamanı bile

Hoş, bende
Bende senin gibi horluyormuşum
Annem öyle diyor,
Traktör diyor Sadi’de
Sanki çok traktör görmüş gibi
Sevimli kerata, sahi
Sen görememiştin onu
Oda seni göremedi
Hayatımın büyük hatalarındandır
Hem utanıyorum, hem üzülüyorum
Onca ay gelip ziyaret etmedim diye sizi
Ne desem nafile şimdi, affet desem ne fayda
Ahrette helâllik isterim artık
Nasıl bakacaksam yüzüne…

Çocuklar yattı,
Televizyonda Kâmil Sönmez var
Çok severdin sen,
Ama şimdi dinledikçe
İçim acıyor, fena
Canım yanıyor
Ağlasam, utanıyorum
Seni hatırlatan her şeyle
Seni çok özlüyorum
Babam

Nûr içinde yat, koca adam
Güzel babam, atam
Sen başkaydın

Mekânın cennet olsun
Nasibin cemâl olsun
Resûle komşu olasın
Allah razı olsun
Amin
Baba…


04.55 – 22. 12. 2010 İstanbul