Vuralım kendimize

Kanasın isterse yüregimiz

Yeter ki bizim yüzümüzden

Kimsenin yüreği sızlamasın

Bir damla yaş,

Olmasın gözlerin de

Bir iç çekiş olmasın

Biz şiirlerle set yaparız

Acılara

Nasılsa bir avuç kül var

Elimizde

Kanayan yaralarımıza

Basacak

Ondan kalan

Yakmıştık ya hayalini

Kendine kıyamamıştık

O kül .



Kayboluruz hayatın karmaşasında

Aşk mı

O çoktan kayıp

Zaten

Arayıp durur insanlar

Yüzyıllarca

Biz mi bulacagız

Kucak, kucağayız

Şiirlermizle

Yalnızlığımız ,

Gelip giden kuma

Zaten hiç uyumuyoruz

Gözlerimiz yarı açık

Bir de üstelik

Hayat kaçık

Hiç ışıgı sönmeyen

Umut damla

Sevgi lafta

Sen şiirimin

Hangi yanındasın

Başta

Veya sonda

Bir avuç külsün

Dedim ya

Yaralarıma

Bastıgım

Ben mi nerdeyim

Ne bileyim

Hangi cehennem de

Tövbe, tövbe

Yine çıldırtın beni

Oysa kül yanmaz derlerdi...



JALE KESKİNKILIÇ

Şimdi diyorsunuz ki kıyamadığına böyle şiir yazıyorsan , desene başka türlüsü olsa nasıl yazardın .Hayır birşey demeyim ben kimseye karışmıyorum .