Her şey acı geliyor önce. Dayanamayız sanıyoruz. Aynı deneyimi defalarca yaşadığımız halde, “Bu defa çok zor… Diğerlerinden çok daha zor, farklı…” diyoruz. Hüzün papatyasının yapraklarını yoluyoruz : “Zor…daha zor… çok daha zor… dayanamam…”

Yapraklar tükendiğinde acımız da tükenmiş oluyor ve “Alıştım.” diyoruz.

Hayatın çetin filozofları çektiğimiz onca sıkıntıya bir kulp takıveriyor : “İnsan zamanla alışıyor her şeye… Zaman en iyi ilaçtır.”

Alışmak…diye…bir şey yok…aslında…

Zamanı en iyi yaşayan saat’tir her halde…

“Saniye” gibi hızlı yaşamak ; “Yelkovan” gibi istikrar sağlamak ve “akrep” gibi belirleyici olmak…

Hızlı yaşamak belki ertelenebilir. İstikrarlı olmak biraz da kendi derinliklerimizde gizli. Ama, en çok istenilen ve elde edilemeyen şey “belirginlik” olsa gerek.

Ne belirgin ki hayatımızda?

tebrikler

Güzel dizelerinizi kutlar.Güzel gelecek ve seviler dilerim.RABATLI

bence yaşamak sadece nefes almaktan ibaret............
ama
şuda varki yaşamak nefes almak herşeye rağmen gğzel
tebrikler
<>aysegul<>

kalemiziden güzel bir şiir okudum inşallah bundan sonra da okurum saygılarımla.

sahi, nedir yaşamak?

TEBRİKLER Hasan Öztürk