Karlar yağdı güvendiğim dağlara,
Artık o dağlar benim değil….
Bir ömür boyu,
Tepmişim taşlı yollarını,
Nasırlı ayaklarımla!
Türküler söylemişim,
Kayalıklarında uçuşan,
Dağ kartallarının kanatlarında yankılanan,
Artık o ses benim değil…

Sularından içmişim,
Yamaçlarında çağlayan
Buz gibi berrak pınarlarının,
Yüreğimdeki,
Söndüremediğim hasret benim değil…

Omuzlarımda bir devrin yükünü taşırken,
Gözlerimin önünde,
Geleceğin düşleri yeşerirdi!
Bütün sevaplarımı,
Günahlarımı,
İz bırakmadan alıp götüren yıllar,
Benim değil…

Gökte,
Deniz feneri gibi yanıp sönen yıldızlar,
Yol gösterirdi, umut yolculuğunda…
Yüreğimde taşırken ağır yükünü sevdanın,
Zifiri karanlıkta,
Güneşin ıslak saçlarını okşayan,
Titreyen eller benim değil…

Çökerken üzerine özgürlük türkülerinin,
Karanlık duvarlar!
Acı öyküsünü anlatırdı,
Buz gibi bir şafak vaktinin!
Paylaştığı sırlar benim değil…