Tuttular bir gece yarısı
Sabahlara kadar sorguladılar
Kulaklarımda yankılanan türkülerle
Bir ayrılığa mahkûm edip sevdâmı
Şafaklara astılar.

Ummanlar, denizler yetmezmiş gibi
Mutluluğumu da gözyaşlarıma bağladılar
El yordamıyla tutup gece karanlığından
Umutlarımı, hayallerimi
Şafaklara astılar.

Savunamadım kendimi neden diye
Masumiyetime inanmadılar
Söz hakkı bile vermeden yüreğime
Çarpıntılarını bile acımadan
Şafaklara astılar.

Nerden bilebilirdim bu kadar seveceğimi
Nasıl inandıramazdı beni o bakışlar
Mahzun ve mahçup bakışlarımı bile
Kirpiklerinden tutup
Şafaklara astılar.

Zaman zaman bir tebessüm gelirdi yüzüme
İşte o an unutulurdu tüm yalnızlıklar
Sessiz, sakin biri olurdum
Sükûnetimi bile söküp derinlerden
Şafaklara astılar.

Ne gece olsun istiyorum artık ne sabah
Tek kişilik yastıkları yüklenmiş bütün şafaklar
Bir yastık daha diyordum, üstünde seveceğim bir yürek
Her gece bir darağacı kurup mutlu sabahlarımı
Şafaklara astılar
Şafaklara astılar.

Turgut Uzdu


(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.