0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
853
Okunma
Bir kalem biraz kâğıt
plastik bardak.
Biraz ayrılık
biraz hüzün besteliyorum
her yudumunda çayımın
burkutan tadına.
Oldum olası sürer
serzenişim
şehirlerarası otobüslerde
ayrılık türkülerine.
Sevsiz bir otobüsün
otuzaltı numaralı koltuğunda
sıracalı bir yanlızlıkta
sıkıyor bedenimi
ruh mengenem.
Gidip geliyorum hayata
bir var oluyorum
ama
yokluk sarıyor beni
varım diyemiyorum.
Kasvetinde karanlıkların
bakıp Tödürge Gölü’ne
üşüyorum doyasıya.
Yaşayan allı pullu
balıklara bakıyor
cam kırıklarında yürüyen
yüreğimi alıp avuçlarıma
masum bir çocuğa bırakıyorum
otuzaltı numaralı koltuğunda
ayrılık otobüsünün.
