Sabah serinliklerinde hep sıcacık gelirdi sesin,
Gece karanlıklarında yolumu aydınlatırdın,
Vazgeçilmezimdin, sevdiğim, saydığım, güvendiğim,
Öylesine alışmış, ölesiye müptelandım anlayacağın…


Birlikte nefes alır, birlikte gülümserdik yaşama,
Öyle çok benziyorduk ki birbirimize, karıştırırdık,
Hangimiz sen, hangimiz ben olan yanlarımız diye…


Aynı türkülerden hoşlanır, düetlerle içlenirdik,
Gülümsemeyi bile sen öğretmiştin yarınlara,
Kederlerle geçen uzun uzun yıllardan sonra...


Ben konuşurken, sen dinlerdin ilgi ve sevgiyle,
Bir an ayrı kalsak, ilk fırsatta birbirimize koşar,
Masum bakışlar ve gülümseyişlerle coşardık…


Hislerimize tezat, kader miydi bizimle oynayan,
Ne idi hatamız? Çok sevmek miydi yanlış olan?
Sözler vermiştik hani? Bırakmayacaktık birbirimizi ,
Neyin uğruna terk ettik, Yürekler dolusu sevgimizi…


Ne yönden estiğini anlayamadığımız bir fırtına sürükledi,
Un ufak edip dağıttı dört bir yana, mağlup etti bizde bizi,
Sakın üzülme canımın içi, bende üzülmem becerebilirsem.
Ne bir eksik, ne bir fazla, şu anki hislerim bunlar tamamen.


İstemeden de olsa kapattım tüm kapıları, sevgine ve sevgime
Sensizlikte düşlerim üşüyor, bir sunakta yapayalnız ve kimsesiz.
İşte bu yüzden canımın içi, hem ben, hem de şiirlerim ö z n e s i z…

Hatice AK/07.12.2010