Bozkır yamaçlarında bir gül açmış
Bana benzetiyorlar .. duydun mu GÜLÜM
Tek başına boynu bükük yaşarmış
İki yaprak bir köke umut bağlarmış
Ne soranı ne derdinden anlayanı varmış
İşte o gül benmişim GÜLÜM

Yağmur yüklü bulutlar dolaşırmış tepesinde
Çatlamış kurumuş dudaklarını serinletmek için
Umutlanır duygulanır bir iki damlayı beklermiş
Sonra bir anda bulutlar uçuşur tepesinde sise bırakırmış kendini
Kendi haline bırakılmış Gül benmişim GÜLÜM

Derken gecenin karanlık tokatı inermiş umutlarına
Ne hasret kaldığı gündüz nede güneşten haber alamazmış
Hayaline gömülüp belki der gündüzü düşlermiş
İşte o hayalle yaşayan gül benmişim GÜLÜM

Ufukta güneşin fersiz ışıkları üzerine konarmış
O ise seher vakti şakıyan bülbülüne hasret ağlarmış
Güneşi tepesinde hissedince ondan da ümidini kesermiş
Kokusunu kaybeden gül benmişim GÜLÜM

Gündüz ve gece ömründen koparabildiğini böylece koparmış
Gül ise hasret kaldığı gül bahçesini hayal eder
O bahçede ki renk cümbüşlerinin arasına girmeyi düşlermiş
Bahar yaz derken sonbaharın eşiğinde kendisini bulmuş
Bir seher vakti yine bülbülünü beklerken
O acımasız güz rüzgarları kurumuş yıpranmış boynu bükük bu gülü önüne katmış savurmuş
Ve bir gül bahçesinin önüne getirmiş
Ama o zaman iş işten geçmiştir ...
Çünkü o zaman GÜLÜM . Gülün ömrü bitmiştir.
İşte o gül gibi yok olan benmişim GÜLÜM