Derman, adı gibi derman bir kızdı.
Onunla her mevsim bahardı, yazdı.

Güzelliği nam salmıştı her yere.
Gönlünü vermemişti o, bir yâre.

Ondaydı adeta, her tür güzellik.
Kimsede yoktu, ondaki özellik.

Davranış olarak, zarafet onda,
Tatlı sözler desen, letafet onda.

Boş şeylerde yoktu hiçbir arzusu.
Görülmedi kimsede tevazusu.

Güneş bile, ona asla ulaşmaz.
Katiyen kötü huy ona bulaşmaz.

Her gönlün aradığı dermandır O.
Güzellerin sultanı Derman’dır O.

Bir de Ferman adında, bir genç vardı.
Bir inme gibi geldi, sevda sardı.

Çünkü gördü Derman’ı, Ferman artık.
Derman’dı Ferman’a, tek derman artık.


Hem sevgi vardı Derman’a, hem saygı.
Sever mi beni diye yoktu kaygı.

Ben zerreyim, o ise güneş derdi.
Hep, Ferman’ın adını zikrederdi.

Olsa ne, olmasa ne olur vuslat.
Yârin bir an hoş olmasıdır hasat.

O ki, gönlüm derman buldu Derman’la.
Aya gün değdi, işim yok harmanla.

Derman beni sevmese de, sevdamdır.
Aşkım zarar verirse, bana gamdır.

Derman da severdi, yoktu bir çare.
Dermanla Ferman, yazık ki biçare.

Aşkla Ferman, gönül kapısın kırdı.
Derman’a aşığım deyip, haykırdı.

Aşk ateşiyle yandı, Ferman’da aşk.
Bu aşkla aşka kandı, Derman’da aşk.

Mustafa EROL
Antalya/Manavgat