Miniklerimin sayısı eksik gözükmüştü bana,
Meğerse eksik değilmiş, öteki de çıktı ortaya,
Bu altıncısı prematüre gibi, zorlukla yürüyor,
Tüyleri de kabarık, bebekmiş gibi gözüküyor…

Beni gördüklerinde duvarın üzerine atlıyorlar,
Yine onlara yemek vereceğimi düşünüyorlar,
Bu yenisi de atlamak istiyor ama yapamıyor,
Büyüdüğünde yapabilir ama henüz bilmiyor…

Onu elime alıp mıncıklamayı çok seviyorum,
Benden kurtulmak istiyor ama bırakmıyorum,
Tırnaklarıyla kendisini korumak için batırıyor,
Duvarın üzerine bıraktığımda yere atlayamıyor…

Hepsi ayrı güzel, üstelik yaramazlar minikler,
Alışverişten dönerken kaldırımda gözüktüler,
Onları aldığım gibi hemen bahçeye götürdüm,
Mama almak için eteğime tırmandıklarını gördüm…

Hepsi de çok güzeller, küçücük bir aile oldular,
Anneleri başlarında, ortada gözükmüyor babalar,
Aile reisi olarak babayı gören felsefeye ne oldu?
Pek çok alışkanlığımız gibi o da aniden yok oldu…