Unutmak istemediğimdendir akan gözyaşlarım..
Dinmesini beklemediğim acıma çare arayışımdır,
Durmak bilmeden akan gözyaşlarım..

Hayatın zor yanı belki şimdi gördüğüm..
Ortasında kalıp,tek başıma mücadele ettiğim..
Durup bakınca, kocaman bir yalnızlıkla beraber,
Gidenin sadece gözyaşı,
Geleninse yine acı olduğunu görmek,
Beni yeni bir umutsuzluğun daha kollarına iten..

Her an çıkmaya hazır durur ağzımda söz yaşlarım..
Yine beklerim bu fırtınanın da dinmesini..
Dinmeyeceği gerçeği beni uyarsa da
İçimde son kalan bir umut elini uzatır bana..
Beklememi ister..
Ama o el her defasında kendini geriye çeker, arkasını dönüp gider..
Bu sefer gözyaşlarımla birlikte
Akıp gider işte o zaman söz yaşlarım da..

İkisi birden öyle acıtır ki,
Geride bıraktığım onca hatırayla baş başa kalır bedenim..
Aynı şeyleri fısıldayan o sesler karşısında kulaklarımı
Ardından gözlerimi kapatır beklerim..
Ama dinmez işte..
Dinmiş gibi hissettirse de
İçime,eskiye bağlı yepyeni umutsuzluk,çaresizlik oturur..
Yüreğimin tam orta yerine..

Ufak bir dalgalanmada
Yavaş yavaş yenileri eklenir üzerine..
Büyür..büyür..büyür..
O an daha derin hissederim
İçimdeki sonsuz denizin karaya çarpma seslerini..
Sanki delip geçecek, taşmaya hazır gibi..

İşte o zaman yine başlar akmaya gözyaşlarım..
Küçük bir umut yine bana elini uzatır..
Denizin sakinleşmesini,
Güneşin parlak yüzünü bana dönmesini beklerim..
Her defasında uzun bir bekleyiş olsa da
Yine dinmez o yaşlar..
Kalan son umut parçaları olsa da
Daha da büyüyen umutsuzluklar yok eder onları da..
Bırakmaz peşimi geçmişe iz bırakan anılar..
Gelir yine beni bulur..

Benden giden sadece gözyaşlarım olur..
Geriye kalan hep aynı...