0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
818
Okunma
ben bu hayatı anlamadan giderim,
ben bu dünyayı tanımadan küserim
sevmeyi,sevdirmeyi görmedimki bileyim,
hiçbir şeyi tanımadan nasıl da öleyim.
ne dünya beni tanıdı ne ben dünyayı,
sanki hayalimde canlanan görülmemiş rüyayı,
ne anayı,ne babayı adam akıllı tanıdım,
dünya durdukça onları yaşıyacaklar sandım.
böylemi olacaktık şu üçgünlük dünyada,
ne oğul,anaya,ne baba oğula doyamadan
duygularımız henüz koklaşıp,duyamadan,
aldığımız sevgileri yerlerine koyamadan,
bir bakarsın gitmişiz bu fani aleme doymadan,
evyah, çakeriz içimizden,derinden,derinden,
öyle acı çekerizki ,yerler bile çatlar kederinden,,
bir damla yaş gelir kanlı gözlerimden,sıcak,sıcak.
o zaman kahrederim,içimden usulcacık,
idris koşaca istanbul
