Ey gökyüzünün başını döndüren kartal,
sessiz sözsüz anlaşmaların gök mührü!
Yolun herkese kolay geçit
kendine küskün duvar.
Kargalar geceni belliyor
gözükaralığında senin.

Hafif bir yel
dal sarsılır
kımıldar bütün yaprakları içimin.
“Sözcüklerin ateşine su serper eylemin”

Ey ateşin ağzıyla suyun dilini çözen bilge;
adına gizlenmiş birkaç düş gölgesi
uyukluyor duruşunda senin.
Hayatı ağırlıyorsun
kayaların toprak olduğu yerde,
ve taze bir güneş
kovalıyor kokuşmuş gölgeyi.

Ey gökyüzünün başını döndüren kartal!
Düşlerde yol alışı sürgünün
yitirdiği dal üstünedir.
Yorgun değilsin taşın yüreğini aramaktan,
kök yadsımasa,
dal ezmese bağlılığıyla seni.

Çok uzakta,
yalnız bir sakız ağacı
uyandırıyor tan yelini,
söylemesi için yeni günün türküsünü
gün görmemiş sesiyle.



Shakespeare


Şerif Erginbay