Mahzun, melûl köşede, oturmuş garip çocuk.
Hıçkıramıyor ama, gözyaşı boncuk boncuk.
Yanaklardan süzülüp damla damla akıyor.
Oynayan çocuklara, gıpta ile bakıyor.
Üstü başı perişan, ayakta yok pabucu.
Çorapsa delik deşik, görünür parmak ucu.
Katılamaz oyuna, gönül pır pır isterde.
Ağlar mazlum yüreği, anlatamaz bir ferde.
Saçları darmadağın, yok elinde kınası.
Şen olurdu bayramlar, yanındayken anası.
Ne anne var, ne baba, yetim ve öksüz çocuk.
Yalnız kalmış dünyada, küçük masum yavrucuk.
Herkeste sevinç neşe, herkes mutlu bahtiyar.
Farketmedi insanlar, bu garibi kim duyar.
Açlıktan mı yastan mı, ağlıyor benzi uçuk.
Bir ses duydu irkildi, yeter ağlama çocuk.
Çocuklarla oyun sen niye katılmadın.
Bugün bayram değil mi, niçin hiç oynamadın?
Başı önünde mahcup, kısık bir ses, dedi ki:
Herkese bayram ama, bana bayram değilki.
Ne annem var, ne babam, ne saçımı tarayan.
Kaybolup gitsen bile, ne beni bir arayan.
O Allah Rasulünün, doldu bir an gözleri.
Şefkat ve muhabbetle, umut dolu sözleri.
Dedi :-Ey yavrucuğum eğer kabul edersen.
Biz ailen olalaım, yeter ki üzülme sen.
Parladı bir kıvılcım, o masumun gözünde.
Allah’ın Rasulünün huzur buldu sözünde.
Can Nebi, şefkat Nebi, merhamet, sevgi Nebi.
Yaşayarak öğretir, insanlara edebi.
Aişe ve Fatıma, anne ve bacı oldu.
O masum yavrucuğun gönlüne huzur doldu.
11/11/2005
Bayramda çocuk olmak,mutluluk sevinç, neşe.
Eğer kimsen yok ise, neşe döner ateşe.