Sürgünler vurur beni
Aşk şarkılarının söylenmediği yürek yurdumda
Örter doruklarımı duman
Düşer içime damla damla korkular
Oysa küskün duygular
Dinmiş sulara benzer
Köpüklenmez çağlamaz..
Devrilir yüreğimdeki ket vurulmaz yolculuklar

İşte o an
Kaybolur tüm harflerim
Yazılmaz şiir.

Ellerim tutuklu
Gözlerim kör
Dilim lal…


Kim demiş ey sevdam söyle
Şair hiç ağlamaz ?

Uzun karartma gecelerinden birindeyim
Yüzümde kırlangıç fırtınaları
Dinmeyen sızılar
Acı bir çay gibi içime akan
Kokunu bulaştırdığın ah’lar…

Uykudaki köylerin uyanışı gibi
Yeniden dokun ateşli ellerinle şafaklarıma
Düş alacalarını örten perdeleri
Aç açabildiğince
Ve sonra
Yitirdiğim koyu renklerin sırrını
Söyle ne olur kulağıma sessizce...

İşte o an
Yeniden çıkarız yolculuğa
Uzanır bozkır öykülerimiz sere serpe önümüze


Hangi çatlağı iyileştirmez ki sevda
Hangi gecenin bağrını yanıp sönen yıldızlarla bezemez ki sevda
Hangi tende tutkular mayalamaz ki sevda
Hangi çift kat özlemleri susturmaz ki sevda
Hangi sırlı aynalara iltica etmez ki sevda
Hangi katarların peşinden koşmaz ki sevda

Halkalar eklendikçe uzayan
Öteki çınlamaları getiren sevdam
Hoş geldin…