NE KADAR DEĞİŞKEN DUYGULARIM


Değişken yanım,
saçlarımda serin rüzgârların ıslığı
ayaklarımın altında sonbahar artıkları
gözlerimde yakamozu sönmeye yüz tutmuş sevdan
dilimde gül tadını kaybetmiş düş kırıklarımla
bu günkü yalnızlığımda balkonumdaki masama kuruldu
kendime bir nescafe ısmarladım
kendimin hem garsonu hem müşterisi oldum ,ıssız yalnızlığımın…
Sensizlik göç etti eylül’e koşar adım
kirpiklerimin kıyısını mekân tuttu rutubet kokan yılgınlıklarım

Öyle perdeli ki şu an duygularım,
harflerden bile tasarruf ediyorum ,
kelepçeliyorum çoğunu dudaklarımın kıvrımlarına…
çitlerini aştı korkular yüreğimde
her şeye yön vermeye başladılar ,hayâl bile uzak bana…
beynim ile yüreğim arasında bocalıyorum
yüreğimin mevsimlerindeki bölünmüşlüğümü anlamaya çalışıyorum
griye yüz tutmuş hüzünlerimi sıralıyorum boy boy
çığlık çığlığa uçuşan martılarımı hapsediyorum çatı aralarına
patır patır açan “Sen” çiçeklerimi gömüyorum yeniden toprağa
gözlerimi alıyorum gözlerinin yakamozlarından
yüreğime taktığım güneş gözlüklerimi kutusuna koyuyorum tekrar
içime hapsettiğim Sen kokularını sokak çocuklara bağışlıyorum
şakaklarıma değen yağmur tanelerini silmek gelmiyor içimden
kirletilmiş ruhum sonbahara dönüyor yüzünü…
ebrûli gecelerin kanayan sûretlerine tampon yapmıyorum sevdamı
tatlı bahar yıldızları da yağmıyor artık kirpiklerimin uçlarına
sisler içinde kayboluyorum birer birer cümlelerimde
bence şimdi git benden…
içim burkuluyor…
bence gitme…
Seni seviyorum…

hadi ,yeniden
biz gene de uzatalım başımızı gökyüzüne doğru gözlerimiz kapalı
gök kuşağı değsin kararan duygularımıza
gülümse….
gülümse ki hicran düşmesin hiç bir vakit
demlemeye bıraktığımız duygularımıza,
maviş umutlarımıza …
tozpembe hayâllerimize…
hadiiii
aç kollarını sevgiyle….
Sevginle…

ya Rabbi,
ne kadar değişken şu an duygularım
ne kadar git-gellerdeyim…
durulsun ,
durulayım artık…
durulayım…
ya öyle,
ya böyle…