sizin olsun bu dünya,verdim sizlere onu,
götürüp değirmene üğüdün edin unu,
istersen al kumaştan yapın bedene,donu,
yoktur bu gidişatın ,nihayette sonu,

kaldırdım,hırsımı artık bu fani dünyadan,
karıştık,evlada,geline ve torunlara,
daha bellemedim,hiç kimsenin,huyunu,
incitme arkadaş hiç kimsenin gurunu,

ne yar sevdim, ne yaran, kaldım yapa,yanlız,
sizler dünya malına,bense çilede amansız,
şu gurbet elinde ,kaldım güçsüz,takatsız,
anladımki herşey boş,nihayette sonu.

dağlar bile giyindi, beyaz gelinliğini,
bu devirde okuyor,yine herkes bildiğini,
bir aşkım bimiyor, ne kadar sevildiğini,
bilsede ulaşamıyorum,hihayette yoktur sonu.

gül kadar narin olsakta,ömrümüz vefa etmez,
yıllar ne kadar geçsede,ecele diretmez,
gönül sakin olursa, kötülük,üretmez,
üretenlere kalmadı bu dünya bir gün gelir sonu.

idris koşaca istanbul