Ben şairim.
Bir kağıt,bir kalem,bir de duygularım,
İşte benim bütün sermayem.
Ama sakın küçümsemeyin,
Alaya da almayın söylediklerimi.
Kalemi aldım mı elime,
Yazmaya başladım mı bir kere,
Gönlümün kapıları ardına kadar açılır,
Bütün evreni kucaklarım,bütün evren benim olur.
Zaman mefhumu tanımam,
Yıllar öncesinden,yıllar sonrasına geçerim bir kere de.
Bazen fakir olurum,
Bir yudum ekmek dilenenlerin yerine koyarım kendimi.
Bazen de çok zengin olurum,
Sayısız evlerim,arabalarım olur.
Şampanyalar patlatır,viski kadehlerini kırarım meyhanelerde.
Bir sürü aşık olduğum kadınlar olur,
Yaşarım onların her birisiyle.
Kimisi vefalı çıkar,kimisi vefasız...
Düşerim hasret ve aşk acısıyla peşlerine.
Garlar,limanlar uğrak yerimdir,
Kimi zaman bir sevgiliyi uğurlarım oradan,
Kimi zaman da dönmeyen bir sevgiliyi beklerim.
Bir ıssız sahil de,mehtap altında oturup,
Orada yaşanmış anıları düşlerim.
Yıldızlar,deniz,martılar ve kumsal...
Arkadaşlık kurarım onlarla.
Bir dağın yamacına yaslanır,
Rüzgârlarla konuşup,eski bir sevgiliyi sorarım onlara.
Kırlarda,yaylalarda,ya da bir pınar veya dere başında
Yeşil çimenlerin üzerinde uzanıp da,bütün kır çiçeklerini koklarım.
Bazen bir kolye yaparım onlardan,veririm yanımda duran sevgiliye.
Bir kuşun kanadına tutunup gökyüzüne çıkarım,
Oradan seyrederim yeryüzünü.
Batan güneşle dertlenirim,
Yağmurlarla ağlarım.
Kimi zaman,bir meyhanede kafayı çekip,
Sabahlara kadar uykusuz kalırım.
Karanlık ve sessiz geceler hep arkadaş olur bana,
Onlara anlatırım dertlerimi.
En sonun da,ak kağıtlar sırdaşım olur,
Onlara yazarım hislerimi.
Bir kağıt,bir kalem,bir de duygularım,
İşte benim bütün sermayem.
Ama sakın küçümsemeyin,
Alaya da almayın söylediklerimi,
Çünkü,ben şairim...

Erman Ulusoy
Kırklareli