Bir aşk mektubu–2


1.
Artık yürüyorum hep.
Her yere
ve hiç yemiyorum.
Üzerime yükledikleri her takıyı atıyorum.
Sanki okyanuslar üzerindeyim.
Gittikçe hafifliyorum.

2.
Neden demiyorum mesela.
Biliyorum
bir fısıltı ile çağırıyor son.
At…
Gel.
Toplama sakın…
Diyor.

3.
Bozuk yollar düşürmüyor beni artık.
Ne kadar çocuk görsem
gülümsüyorum yüzlerine.
Her otobüsle yarış yapıyorum
nefesimin yettiği kadar.
Bir an dur diyor…
Duruyorum.

4.
Uçmak istiyorum.
Göğe mi?
Hayır.
Son-a.

5.
Yazmak istiyorum sana.
Sayfalarca.
Kim bilir, belki bir daha yazamam.
İnsan hafifleyince yazabilir mi?
bilmem.
Keşke-lerden korkmadan
yazmak.
Tıpkı bir sabah,
eski bir trende, elinde bir kafesle gördüğüm
gibi görmek…
İstiyorum.



6.
Kızma sakın bana.
Hafif olmak sanki güzel…
Sakın üzülme ama
gerek yok.
Çünkü hayat tamda senin baktığın gibiymiş aslında.
Acımasız.

7.
Zor.
Yaşamak zor.
Bir oyuncakçıda,
onu alacak çocuğu bekleyen
eski bir bebek gibi.

8.
Bit(ti)-ecek.