75
Yorum
23
Beğeni
5,0
Puan
2836
Okunma

/şiir!
sıra sende
giydir üzerime
sırra kadem basan hüznün entarisini/
yaşamın enkazına battı yüreğim
ruhumun amber kokulu tenhasında
kan çiçeği açtı
bir tutam
geldi kuşlar heybeleriyle
göğün alnına sitem işlediler
ben…
kaf dağının eteklerinde hüzn_ü diyarı
tuvalime nakşederken
kıyılarıma vurdu
efkar yumağını saran sancım
oysa
ne akacak
ne de susacak mecalim var
zaman akıyor sonsuzluğa
tel
tel
çekil yolumdan aşk_ı muamma
ruhumun son limanı
ışığının doğurduğu imlası yitik nida !
kasım ayazı dokunuyor
benliğimin dar odalarına
yarı kırık duygular
çalakalem ellerimde
güvenmiyorum rüzgârın
bahar toplayan esişine
ruhumdan sağdığı umudu
hükümsüzlüğün kuytusuna savuruyor
tek
tek
hüznün ardına saklanan gülüşler
onarır mı yaralarımı
ah ölüm
heybetli ışığınla
kafa tutuyorsun bedenimin çelimsiz duruşuna
hıçkırığım akıyor
göğün duvarlarından
güneşin sarı saçları hüznümü t/arıyor
ve
bir umut öyküsü bitiyor
şiirin finalinde
sessizlik
artık…
Mehtap ALTAN
21.10.2010
5.0
100% (53)