Bir kabusla uyanıyorum
Gecenin ta orta yerinde
Havlayan it sesleri tırmalıyor kulaklarımı
Beynimi kemiriyor karmaşık düşünceler
Kahrolası uyku uğramıyor gözlerime
Sağa dönüyorum belki......
Sonra sola
Kalkıp Lavoboya koşuyor
Uzun uzun aynaya bakıyorum
Sanki katran gibi ışıklar
Alnımda kırışıklar
Buz gibi suyu yüzüme çarpıyor
sonra........
Ben aynaya ayna bana bakıyor
Dalıyorum.......
Neden sonra kendime geliyor
Ve masama yöneliyorum
Acılarla demlenmiş çayımdan
Son bir yudum alıp
Boylu boyunca uzanıyorum
Ve mazime dalıp
Atime ışık tutuyor
Ürperiyorum.
Yeniden yaşıyorum hatıralarımı
Heyhat! Hayat denen şey bu mu?
Kara katran geceler
Esir alıyor ruhumu
Deli danalar gibi dolanıyorum
odanın ortasında
Daralıyor ruhum
Ümitsizlik kafesinde
Kulaklarım bir yandan
Ötecek horoz sesinde
Derken.........
İmamın yumuşak kadife sesi
Kurtuluşa çağırıyor herkesi
Rahatlıyor ve seccademe koşuyorum
Sanki bir huzur deryasında
Meleklerin kanadında
Sonsuzluğun sahibine uçuyorum
Ve..........
Kimsesizlerin kimsesi
Sevgiliyle buluşuyorum.

İlhan Keçeioğlu
2000

İlhan Keçelioğlu
]