Dinlemeyince gönlüm ne nasihat, ne ferman,
Boğuyor fasıl fasıl beni aşk denen umman,
Hüzünlü şarkıları beste beste dil ettim,
Olmadı kalbimdeki onmaz yaraya derman.
Sevilmedim ben amma sevgiyi sebil ettim.
Geceyi gözyaşıma kara bir mendil ettim,

Ele sırça saraylar, bana düşense viran,
Karasevda nârında yanıyor körpe bir can.

Güne yetmedi gücüm, hep yarınlara baktım,
Ölümü bir gül gibi, kurumuş dala taktım,
Tatmadım hiç buseyi hayatın dudağından,
Neşeyi hiç tatmadım, elem nehriyle aktım.
Ne inebildim düze sevdanın sarp dağından,
Ne de kurtulabildim kaderimin ağından.

Hapsediyor mazimi ölüm kokan bir zindan,
Kara sevda nârında yanıyor körpe bir can.

Gülüşünle bahara dönsün kapkara kışlar,
Isıtsın tüm alemi ılık ılık bakışlar,
Düşür artık cemreyi bu zalım zemheriye,
Hızlansın yüreğinden yüreğime akışlar.
Aşk yolunda biriken bütün karlar eriye,
Yürüyelim sevinçle bakmadan hiç geriye.

Umutlarım depreşti, yine sardı heyecan,
Nardaki körpe cana yeniden geldi bir can.


Halil GÜRKAN