Muhannet denilen katmerli bela,
Ocaklar söndürür, yuvalar yıkar.
Suyundan gidersen aliyyülâlâ,
Teline dokunsan, hep üste çıkar.

Olmayacak şeye hemen “he” derler,
Vermez, vermiş gibi destan ederler,
Umurunda değil, dertler, kederler,
Üstelik ardından kurşunlar sıkar.

İşini bitirmez, gün vadi verir,
Zaman geçip gider, umutlar erir,
Onun arkasından mazeret gelir,
Dedim, demiş ki den sanmayın bıkar.

Sen ne dersen de kulağı sağır,
Kaya gibi sert, taşlaşmış bağır,
Tavrı müspet değil, sözleri ağır,
Dalıyla budakla kalbine çakar.

Elinden gelirse alır canını,
Kurutur derini, emer kanını,
Ateşe çevirir her bir yanını,
Hâsılı muhannet kavurur yakar.

Boş kalırsa kalsın mutfağın rafı,
Yaralım mihnetle uzatma lafı,
İşin en kötüsü, garip tarafı,
İyilik yapmadan başına kakar.

10.10.2010…Mustafa YARALI