Kendi çıkarı için, birbiriyle tepişen
Eşeklere çüş dersen, toplumda yerin olmaz.
Neme lâzım değil de, bana lâzım diyerek
Tavuklara kiş dersen, toplumda yerin olmaz.

Sen güvenme ne olur, yâd ellere, ellere
Ortada yokken bir şey, düşürürler dillere
Çıtayı yüksek tutup, dalıp da hayallere
İllâ olam baş dersen, toplumda yerin olmaz.

Atâleti at artık, çalış, çabala n’olur
O duruma düşenler, of çekerek zor solur!
Artış “İş”ten değil de, daha çok “diş”ten olur
Yağlı pilav aş dersen, toplumda yerin olmaz.

Kendini kaptırırsan, kadın, kıza, eceye
Hayatı endekslersen, gündüz değil geceye
İçki, kumar peşinde, dalarak eğlenceye
Ayyaşlara coş dersen, toplumda yerin olmaz.

Miskinliğin sonu bu, ya titrersin ya hırlan
Elden/günden utan da, birazcık olsun arlan
Karıncadan ibret al, yazdan kışa hazırlan
Yazın gölge hoş dersen, toplumda yerin olmaz…

09/10/’10
Hanifi KARA

(*) Affınıza sığınırım ilk defa böyle bir şiir yazdım.