Şehrin soğuk nefesinde
tutuklu kaldı cümlelerimin özü.
Kuruyan yaprakları kucakladı
hüzünle kabaran ruhum
Baharın sıcağını aradı kan damarlarım
Gözlerimi kapattım sessizce bir süreliğine
hayal etmeye çalıştım sevdiğimi
beni mutlu eden gülümseyişini
kulağıma fısıldadığı aşk sözcüklerini,
serin bir rüzgar itişiyle sendeledim
açtım gözlerimi anın keskin yüzünde
suretini nefret kaplamış insanları gördüm
Ben, bende sevdanın kırıntısını yeşillendirirken
Şehri dolduran kalabalıkların telaşlarını gördüm.
Şükür ederek başımı gökyüzüne kaldırdım.
Sevgimi benden almayan Rabbım için ağladım.
Ne güzeldi
şehrin ortasında,
soğuk kaldırımlarda yürüyen
sevgi dolu bir gariban olmak.
Nefretin yalayıp yuttuğu
o yalnız ruhlardan olmamak.
Bin kerede ayrılsam sevdiğimden
yeniden doğmak isterim
küllerimden sevgi çoğaltarak.



ALEV YAVUZ

09/10/2010