ey semadaki göçebeliğe şahit olan şehir
toprak kokan kıyılarını s/aklayamadın mı
siz adressiz gezinen ruhun yorgun sancıları
bedensizliğinize kılıf bulamadınız mı

beton yığınları arasında ahşap kalan şehir
iyot kokulu denizi liman yapamadın mı
ısmarlama umutlardan köprü kurup üzerine
deliksiz uykularına dalamadın mı

mahalinde kaç cennet var İstanbul
kaç kuşak var n/efesi olmayan

dip bucak yosun tutmuş
örümcekler ağları ile yuva yapmış her iki sokağından birini İstanbul’un
lambalar rüzgardan yanıp sönerken
tenhadaki sessizliği bozar kulak çınlamaları

karınca gibi herkes
küçük adımlarla büyük lokmalara yönelirler
ay ise
karanlığı beyaza kavuşturma derdinde

nemli elbiselerini giyinen gün
artık hazırdır sabahlamaya
yakar ateşi
ısıtır görkemindeki üşümüşlüğü

firûze bakışlı şehri adımlıyorum tek başıma
kimseye tutunmadan baş kaldırıyorum ey İstanbul sana

naftalin kokusunun yanında
aklımda kalan bir koku daha

kim var orda ?

29/09/2010
10;30
eMİNE