Biliyorum, hiçbir zaman,
Gelip kapımı çalmayacaksın.
Sevdiğini söyleyip,
Bana gönül vermeyeceksin.

Bir nefesin çare olsa da,
Gelip yüzüme üflemeyeceksin.
Ellerimi tutup,
Yüreğimi yakmayacaksın.

Senin aşkınla,
Yanıp ateşe düşsem de
Yanan dudaklarımdan,
Gelip öpmeyeceksin.

Bedeninden yağan,
Rahmet yağmurları ile,
Yanan kalbimin ateşini,
Gelip söndürmeyeceksin.

Her sabah uyandığında,
Yüreğimi yakan,
Ateşim sen olmayacaksın.
Gözlerindeki ışığı yakıp,
Özlemle bana bakmayacaksın.

Geceleri karanlıkta,
Yalnız kaldığımda,
Ateş böceğim olmayacaksın.
Nefesini verip,
Beni sarmayacaksın.

Aşkı soluyan,
Bu iki yürek,
Hiçbir zaman,
Bir araya gelmeyecek.
Avuç içinde solan,
Gül misali,
Bir gün sararıp solacak.

Ne zaman ki,
Yanan toprak suya,
Gündüz geceye kavuşur.
Ola ki bir gün,
Bu iki yürek de
Nefes nefese
Sevda yatağında
Birbirine kavuşur.

29.09.2010
Cahit KARAÇ