kaybettiğim bir istanbul sabahında
bensizliğe arıyorum kendimi
sensizlik bana akıyor
yalnızlığım hep sana



tar/afsız bu gök yüzümü aklıyor
tut/arsız yer ayaklarımı
yurtsuzluğum istanbula d/üşüyor
olmadığın yerler bana
biriktirdiğim azap ceplerimi yakıyor
teğet geçiyorum can kırıklarıma
şairliği katledip günsüz
vuslata d/üşüyorum
günahkar yüz(üm)süz


sen dökülüyor bana ölümler
bu kadarmı lal kusar bu şehir seni
bu kadarmı tutuklar kendine İstanbul
sensizliğe vurmuş kıyısız beni


ellerim/i haliç b/içiyor
avuç içlerim/i İstanbul
gelmiyor taze simit kokusu
harlanmış sokak çocukları
ortalık sessiz
kirlenmiş tüm maviler
umut hep kısır döngü
sen diye içime çekiyorum bu günü
kanıyor öfkeler
iskelede bir martı başımda
inadına uçuyor
sensiz günler gözlerimden geçerken
ayaklarımı yutan gün bende/n bitiyor
bir o kadar biz/siz/lik bu gün
ve elimi bağlayan dünler
bir o kadar sen kokuyor


ufuklarda bir son mavi
batmadan güneşi yutuyor
yüzüm akşama bir kala
topuklarımdan vuruluyorum
kendimden koştukça sana
gözlerimde cansız bir ömür
inadına sen kusuyor
ve şiir İstanbul"a
ben ölüme d/üşüyor

su sen
hava sen
İstanbul hep sen

sensizliği sayıyorum ertesi günlere
sekizinci parmağım hep çift geliyor
ben dokuza çıkıyorum
tek el yalnızlık ben
on da yine sen var
ellerimde çift sen

bulamıyorum sen kokan rakamları
takvimler yorgun
haftalar sessiz
ben izsiz
yirmi dört artı on desem
iki eksi
iki fazla
kaç ederki


zamanı akrep yutmuş
s/aklanmış günlerde sen
yetişmez rakamlar yelkovana
saatler ya beş kala ana
ya beş geçe
sensiz sona


anladım yetişemez artık ömrüm sana

içimdeki yolları ölçüyorum
gözlerin metre metre ben b/içiyor
içimden sen geçiyorum
şarapnel parçaları birikmiş diş köklerime
söylendikçe seninle her kelime
şiir intihara devriliyor
ben İstanbul gözlerine

İstanbul bölünüyor içim sana
şairliğim ölüyor
karaköyde vapurlar kalkıyor sonsuza
yolcular aydınlığa koşuyor
ben el sallıyorum ardından
sensiz karanlıklara


ölüyor işte İstanbul

sen diye ufuklara

hadi artık

sende sus bana....