Yalnızım,
Yüreğim yanıyor anne…
Unut diye geldiğim gurbet,
Daha da sevda katıyor sevdama…
Unutmak mümkün mü anne,
Bize nasip değilmiş vuslat…

Adı geçen şarkıları dinlemiyorum,
Şiirlerimde yer vermiyorum adına.
Ceza versem de adını yazan kalemime,
Rüyalara engel olamıyorum,anne.
Hep aynı ses,
Hep aynı gülüş…
Uyanıyorum gel deyişiyle…

Gün geçtikçe eriyorum anne.
Babasının inadı yaktı bizi…
İki beden, tek yürektik; ayırdı ikimizi.
Bilmiyorum o mutlu mu anne?

Eğer hayat doğumla ölüm arası bir yolsa,
Galiba geldim yolun sonuna…
Hep aynı kavga beynimde,
Unut diyorsun,
Anma diyorsun adını,
Unutamıyorum,
İlk aşk unutulur mu anne?

Yine geldi hemşire,
Bir sürü ilaç elinde.
Mehmet’in uyusa da,
Rüyalar uyumuyor anne…
Anla artık beni,
Ne olursun anla.
Bak şu dökülen gözyaşlarıma,
Avutma beni; erkekler ağlamaz diye,
Bak ağlıyorum ağlıyorum anne…
Unutmak ne mümkün;
O’nu ölümüne seviyorum anne….

------- MEHMET ASLAN----------
Sarayköy-24 Eylül 2010 Saat.23.44