Öpmüş künyesini boynuna asmış,
O yürekli asker bizim köylüdür.
Kahpe tuzağında mayına basmış,
O onur kaynağı bizim köylüdür.

Dört aylık askerken unuttu eti,
Soluyor Mehmed’in benzi ve beti,
Yazılmış hep ona üç beş nöbeti,
O ayazda donan bizim köylüdür.

Kapanmış kutunun görünmez içi,
Açarsan bulursun kocaman hiçi,
Çankaya’da asker zenğinin piçi,
Sınırda vurulan bizim köylüdür.

Olmadı gözümüz hiç süste püste,
Özümüz müebbet yatar hapiste,
Patronun evladı gezer kampüste,
O dağda çatışan bizim köylüdür.

Yükselmiş göklere ateş ve koru,
Gece gündüz yapar yaşam sporu,
Doktor oğlu almış çürük raporu,
O gönüllü asker bizim köylüdür.

Şu dağların coşan seli durulmuş,
Kuytu köşesine birlik kurulmuş,
Karanlıkta bir pusuda vurulmuş,
O yerdeki şehit bizim köylüdür.

Zengin ateş için muhtaç maşaya,
El yansında kendi rahat yaşaya,
Bey çocuğu şoför olmuş paşaya,
Sınırda çatışan bizim köylüdür.

Yeter Remzi bitir sitemli sözü,
Dayanmaz hiç buna insanın özü,
Yağmurun altında tetikde gözü,
O şahin bakışlı bizim köylüdür.

23 - 09 - 2010