Babam yürürdü
Yer titremezdi

Sıradan bir adamdı
Tıpkı benim gibi
Ona çekmişim

Gülerdi
Kahkahalarla
Kızardı, gürlerdi
Korkardık hepimiz
En çokta annem

Çalışkandı
Severdi çalışmayı
Ailece eğlenmeyi
Severdi, ama pek
Beceremezdi

Tüm dostları
Pek severlerdi
Hele komşularımız
Bizimle konuşmasa da
Onların dert babasıydı

Hoş sohbet adamdı
Kitap okumayı severdi

Para tutmayı bilmezdi
Annemi hiç dinlemezdi

Babama çekmişim işte
Yıllarca dinlemedim
Ne söylese hanım
Ters anladım
Kaybettim

Babamda kaybetmişti
İflas etti, parasız kaldı
Ardından saçı sakalı ağardı
Beli büküldü, keyfi kaçtı
Mahcup oldu
Çok utandı

Ama çalmadı, çırpmadı
Helâl lokmaydı en büyük davası
Biz tüm aile razıydık ondan
Allah’ta razı olsun
İnşaAllah

Ben erkenden
Ayrılmıştım evden
Peşine de evlenince
Erken erken yaşadık
Pek çok tecrübeyi

Kırk yedisinde dede o
Yirmi dördünde baba ben

Büyük oğlumuz
Altısına bastığında
Küçük oğlumuzda
Dünyaya geldikten
Tam beş ay sonraydı
Vefâd etti, rahmetli
Yıl iki bin ikiydi
Yaşı elli üçtü

Gün geçmez ki
Özlemeyeyim ben babamı

Dediğim gibi sıradan bir adamdı
Beşkardeşimle beraber
Benim babamdı…


05.13 – 23 Eylül 2010 / İstanbul