Sen gittin.. Kuşlar da gitti. .

De ki onlara,
Ben giderken bu kentten
Ölümü ölümsüz acılar bıraktım koynunda..
Benim yüzümden sırtladı tüm günahlarını bu şehrin..


İnandığım ne varsa ,
Savurdun bellek tozlarımı rüzgarında..
Ne kal diyebildim, ne de dokunabildim sana
Ne acıdır ki sevgilim, felç inmiş çoktan aşk’ımıza..


Bize yazılan bir yalnızlığın son repliğiyle veda ederken sevgilim,
Bir piç gibi ağlamakta gözlerim..

Giden yalnız sen değildin;
Sen gittin.. kuşlarda gitti sevgilim..




Hala direnebiliyorsam içimdeki çığlığa..
Ve hala seni düşünüyorsam haksızca
Yaşıyor demektir Aşk,
İçimdeki karanlığın tek hücreli odalarında..


‘ ’Kalbim çınlıyor…
Beni anıyor olmalısın su an da’’