Tesadüfe yer yok bu âlemde,
Hiçlik denizinde kayboluş yok.
İyilikte güzellikte, sevgide nefrette olageldi hep.
Hayat sınavında, kazananda kaybedende çok.
Kundaktaki bebek deprenirken, Arz da depreniyor,
Doğan gün ne getirir, neleri götürür önceden bilinmiyor.
Sinirler gergin olduğunda, moraller yüksek olmalı.
Olmalı diyoruz velâkin, insanlık hali yerlerde sürünüyor.
Doğruluk, ahde vefa, sadakatli aşklar, çiçektir soldurulmamalı.
Deprenişler olacak elbet, hayat bu bunda bereket var.
Yeter ki sevgi saygı olmalı, hak hukuk korunmalı.
Tepeden bir bak kaynayan bu kente.
Yaşam tek düze değil, hareketler her yöne.
Sokak lambaları cılız yanarken, gökte dolunay parlıyor.
Ellerinde kürekler süpürgeler, birileri sokakları süpürüyor.
Şuh kahkahalar çınlarken, bohem hayatlardan,
Çadırlarda, karnı doymayan çocuklar ağlıyor.
Her can, ancak kendi çapında depreniyor.
Ümit dediğimiz Kaf dağının ardında değil yüreğimizde.
Yeis beslenemesin, ümidin tomurcukları açılsın,
Açılan tomurcuk güllerden, hayatımıza rayihalar saçılsın.
Doğru yerde yine deprenelim, kıpırtımız kurtuluşa yol açsın.
Yaralamışsak birini, kılıç yarası olsun da dil yarası olmasın,
Yaşamda her şey zıddıyla tanınır, bunlar hayatın gerçekleri,
Böyle yaşanır hayat insanlık olalı beri…

Mehmet DEMİREL 22.09.2010