GÜLÜNCE GÜNEŞLER AÇAN ……

(Sevgili Eşim, hayat arkadaşım
M. Emin Sevinç’e)

Gülünce güneşler açan uzağım
Kendimi yalnız hissediyorum
Çevremde neden hep maske takan insanlar var?
Neden en çok istediklerimiz, hep en uzağımızda?
Bu garip anlamsız duygular
Yani adını koyamadığım şeyler
boşluk gibi
saydamlık gibi
karanlık gibi

Gülünce güneşler açan yakınım
Kimse tanımıyor artık aşkı
Umursayan yok heyecanları, beklentileri
Deli gibi çarpan yürekleri
Bir ben miyim böyle?
Ya da bir tek sen misin oralarda?

Gülünce güneşler açan can özüm
Gecenin zifiri karanlığında düşüyorsun aklıma
Bunca karanlığa ve karamsarlığa rağmen
Bıkmadan usanmadan düşünüyorum seni
“Kavuşacağız” diyorum
“Kavuşacağız ama ne zaman”?
İçime düştüğü zaman bu hasret sancısı
Sığınacak bir yer arıyorum
Belki de hasrettir bizi böyle bir sevdaya iten
Onun için kızsam mı bilmiyorum ayrılıklara
Çelişkide kalbim, bir çıkmazdayım
Bir tek şeyi tam biliyor ve inanıyorum
“Seni seviyorum” gül yüzlüm

Gülünce güneşler açan mesafesizim
Bazılarını korkutan kaybetmektir ya
Bense kaybedilenleri kazanmaktan korkarım
Ama korkum onları kazanmakta değil
yeniden kaybetmektir aslında
İçimin gülen yüzü
Yaşanılası iklimim
Gözleri yıldız yüzlüm beni özler misin?
Yoksa dokunsam ağlar mısın?

Gülünce güneşler açan bitimsiz sevgim
Beni sevda yerimden vurdu yine zaman
Mesafelerin uzaklığında
gülüşünde yakaladığım yakınlığım
Zamanın, mekânın, yolların
Ne kadar da küçülüp değersizleştiğini seninle öğrendim
Gülünesi güneş yüzlüm
Hani demiştim ya
Bazı şeyler nedensiz de güzeldir
Bazı şeylere ortadan başlanır
Yaşam boyu da sürüp gider

Gülünce güneşler açan ilk yazım
Yüreğimde öyle bitimsiz bir sevgi var ki
Tüm varlığım seninle dolu
Öyle olmalı ki;
Sevgilerin en güzelini sana vermeliyim
Aslında yaşadıklarımız fırtına öncesi sessizlik gibi
Biliyorum;
her şey yaşanmak, aşmak ve öğrenmek içindir
Yoksa kocaman bir kumsalda
Deli bir rüzgârın önüne kattığı
Küçük kum taneciklerinden ne farkımız kalır ki

Gülünce güneşler açan aşkım
Yalnızlık bir şarkıdır benim için
Ölüm ise kanatlı bir rüzgâr
Ölümün soğuğundan içim titrer
Sonra da gözyaşlarım
Karanlık gecelerin ötesinden yırtıp gelir
Akşam sevdasında oynaşan duygularıma
Gölgeler yansır sevincimin üstüne
Yüreğimin çırpınışını duyarım bir anda
Ve gözlerindeki yaşamı düşünürüm öylece

Gülünce güneşler açan bahar tomurcuğum
Bir gün hayatın tüm güzelliklerinden vazgeçip
Sessiz sedasız ölüme gitmek istersen
Yanıma gel ki
Sana sensiz yaşamanın, sensiz olmanın
Ölümden bile beter olduğunu göstereyim

Gülünce güneşler açan gül yüzlüm
Biliyorum ki
Sen de yapaylıktan, maskelerden eser yok
Koşulsuz seviyorum seni
Seviyor ve özlüyorum
Biz yüreklerimize hapsettik sevgilerimizi
Önceleri hep ağlayan gözlerimde
Artık mutluluğun izleri var
Gözyaşımın rengi mutluluğun tablosunu çiziyor
Soğuğun ve karanlığın vehameti
Artık beni boğuyor

Gülünce güneşler açan son yazım
Uzun ve sessiz bir geceden çıktım
Yorulmuş rüyalara astım resmini
Her sabah söyledim, gün ışığının bile silemediği ismini
Herkes duydu bir sen duymadın
Gülünce güneşler açtı yalnızlığım
Sen gülmedin…
ben gülmedim…
gülemedik…