Konuşmak ayıptı, çocukluğumuzda.
Saygı denizinde yüzdürüldük, coştuğumuzda.
Gözlerimize binip, vazgeçmeyi öğrendik.
Kurallı bulutlardan uçup, düşlerde gezdik.

Sorumluluk çiçekleri açtı, boynumuzda.
Yeterli bulunmadık, başarılara koştuğumuzda.
Hatalı yağmurlarda, suçlu şemsiyeler olduk.
Savunma kuşlarımızı, kanadı kırık bulduk.

Bir böcek gibi sindirildik, susmadığımızda.
Özümüzü yitirdik, uyuma koştuğumuzda.
Başarı topraklarını, atlarla kutlayamadık.
Çığlıklarımızı, düşlerin dışına taşıramadık.

Serseri söz kurşunları yuttuk, savaştığımızda.
Kendimizi yıldızlara astık, çaresiz kaldığımızda.
Bu dünyanın okyanus dudaklarını, güldüremedik.
Kendine hayran gezegenleri, memnun edemedik.

Pişman karlar yağıyor beynime, daraldığımda.
Çığlar düşüyor yüreğime, kendime uğradığımda.
Sözler demliyorum, antika acı demliğimde.
İkram ediyorum, cahil bardakla gezenlere.