SEN RAHMETSİN



Sana muhtaç kainat,medhine aciz diller,
Övülmüş yaradılmışsın,Sana akar sevgiler.


Yeryüzü bir zindandı,karanlıktı asuman,
Seninle ışık buldu,aydınlandı haneler.


Ceziret-ül Arabta doğdun bir güneş gibi,
Huzuru yakaladı,mutmain oldu kalpler.


Terbiyeni Mevla’dan,Ahlakını Kur’an’dan,
Tamam edip beşere verdin güzel örnekler.


Yaradan bildiriyor,Alemlere Rahmetsin,
Kalpler mühürlü ise,ne yapsın mucizeler.


Eşin,amcan göçüp de hüzünle dolunca yıl,
Çıktın Arş-ı Alaya,selam verdi Melekler.


Zulümler,işkenceler,eziyetler hep senin,
Senin bunca sıkıntı,sonu gelmeyen dertler.



Nübüvvetin aşkına kamer bile yarıldı,
‘Sihir’ dedi,inkarı arttı Ebu Cehiller.


Saadet asrı oldu,alemde senin devrin,
Sana müştak gündüzler,sana hayran geceler.


Rahmetin kıymetini anlamayınca Mekke,
Belalar,musibetler,yağar bir bir lanetler.


Emir geldi hicret var,terkedilecek diyar,
Atlatıldı güçlükler ve nice badireler.


Yollar uzun,çöl sıcak ve Sevr mağarası,
O mübarek nurunla,nurlandı Medineler.


Medine ki münevver,İslamla şereflendi,
Bağrına bastı seni,Evsi ve Hazreçliler.


Devletin temelleri atılmaya başladı,
Ve ardından savaşlar,gavzeler,seriyyeler.

Ağaç meyve vermeye,kök salmaya başladı,
O ilahi çağrıya yöneldi kabileler.


Bunu gören müşrikler hırsından çatladılar,
Şahit buna Bedirler,Uhudlar ve Hendekler.


Kılıçtan damlayan kan,kalemdeki mürekkep,
Umman olsa yazamaz o tarihi kalemler.


Vakit tamam olunca,Mekke’de fethedildi,
İslam oldu,İslamın düşmanı İkrimeler.


Veda Haccı:firakın habercisiydi sanki,
Coştu ve hüzünlendi yüzbince Sahabiler.

Peygamberlerin bile nefsi nefsi dediği,
Mahşerde ümmetine edersin şefaatler.


Ve kavuşma,Aşığın Maşuka vardığı an,
Muzdaripti yürekler,yaşlar dökmüştü gözler.


İki şaşmaz ölçüyü bıraktın bizlere sen,
Uyarsanız bunlara,bekler sizi cennetler.


Ya Rabb, Habibinin aşkını ve sevgisini,
Doldur yüreğimize,bayram etsin müminler.