Kelebeğim,
Ay gecenin koynunda mışıl mışıl uyurken
kalbimin düğmelerini ilikliyorum tek tek
sessizliğin kelimelerime dökülen tenhalığında
uzanır titrek parmaklarım dokunmak için hasretine
sağır yıldızların feryatları sarsar özlemlerimi
başı öne düşmüş bir ezgi gibi Seni dilenişim
aklım düşüyor yollarına ser sefil
siyaha boyanan bir umut uzanır sitemimin rüyalarında
üşürüm hâzân bakışlarının kırgınlığında
çekip gidesim gelir mor dağlara
yokluğunda
Dut ağacının gölgesinde silinir zaman âheste âheste
yalnızlığım dökülür altımdaki mindere pıt pıt
gece boylarınca binlerce yıldız sağanağı akar gökyüzümden
düşlerim alev alev yanar en mavi yerlerinden
horoz ötüşleriyle bırakır kendini uçuruma yalnızlığım
dipsiz bir tekilliğin tenhalığında boğulur ruhum
derin bir hüzün düşer ıslak tenimin silikleşen gözeneklerine
gecenin koynuna sığınırım tek tek söndürerek yıldızları
duman olur,süzülür yangın kızılı gün batımlarında gözlerim
mavi bir mum gibi yavaş yavaş kaybolurum gün ışığıyla
sokaktan içimin koridorlarına koşar adım dalıyor hasretin
dermansız dertlerime birkaç cam kırığı tutunmuş
sevdanın hâr’ı düşünce ciğerime…
dön…
dön
ve
gülümse