ayaklarının altındadır kurduğun dünya
kaygan bir zeminde olduğunu anlamazsın
anlamazsın hayatı ve yaşanan çelişkiyi
göremediğin hep o maskeler vurur seni


düşüncelerin savrulurken dört bir yana
kinlerin, nefretlerin, sevgilerin ve değerlerin
hepsinin toplamı kadardır yalnızlığın
anlamazsın


bunaldığın anda kapanır kapılar birden
karanlık bir dünyada bulursun kendini
ağır ağır damlalar oluşur gözlerinde
ıslanan varlığındır hayat ise eşkiya
puslu bir yerden bakar yıldızsız akşamlar
anlamazsın


uzaklarda bir sokak lambası yanar
gidesin gelir birden, gitsen de ulaşamazsın


içine yağdığında küçük bir çocuk ıslanır
kör bir şehrin karanlık sokaklarında dolanırsın
ne şehir kör olduğunu bilir, ne de sen sokakları
öylesine ıslak bir gezintidir şimdi zaman
gecenin gizeminde kaybolur bedenin
anlamazsın yine de anlamazsın



az ileride bir köpek çöpleri karıştırır hızla
duvar kenarında yalnız kedi yavrusu
simitçinin sesi duyulur sabahın ilk ışığında
tebessümle bir adam geçer yanından
anlamazsın


oysa ne kadar monotondur her şey
yaşayanlar ve yaşananlar tek düze
gerçekler ise katran karası bir acı
güneş yine ilk ışıklarını saçar
sen ise hala gölgesinde


içinde küçük bir çocuk ağlar sessizce
yaşlanmıştır içindeki beyaz sabahlar
geç de olsa uyanırsın ıslanan düşlerinle


her şeyi anladım dediğinde
yeni oyunlar başlar perdesi olmayan
bil ki değişmiştir göremediğin maskeler
an-la-maz-sın, an-la-ya-maz-sın