2
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
914
Okunma
Sobanın başında değilim
Oyuncaklarım bile yok
Kimsesiz büyüdüm anasız babasız
Karanlıkta kaldım korkudan yüzümü örter oldum
Üşüdüm kimse yanımda olmayınca
Çoğu zaman sıcak bir yuvayı hayal ederdim
Hep ezberimde olan
Çok ağladım canımın acısında
Uyku girmiyordu gözlerime
Kimse fark etmiyordu hala beni
Dinmedi hiç gözyaşlarım
Alışamadım çektiğim ızdıraplara
Ayaklarım yalındı pantolonum sökük
Yüzümde çizgiler bile vardı
İnsanlık seyirci ruhsuz duygusuzdu bana karşı
Çünkü sokak çoçuğuydum
Aslında taşınması çok zor yükler taşıyordum sırtımda
Ama itip kakılıyordum her seferinde
5.0
100% (1)
Cevap Yaz
