odam duvar,zifiri bir karanlık!
etraf buz kesmiş,
kirpiğimin ayazındayım,
çaresizlik bu olsa gerek;
anlamıyor çark-ı felek,
kahrolup yandığımı,
nerden bilecek.

yalana basmışım sanki!
isyanımı duyanım yok!
boşa haykırışlarım,
geçmiyor zamanlar;
tutunabilsem bir,sabahın eteğine;
serbest kalırdım belki,
tutuklu düşlerimle.

nemlenmiş bir duvarla konuşuyorum,
hançer yemişim sanki yüreğime!
ödeşemediğim geçmişim,
esir düşmüş anılarıma,
bir şey düşünemiyor insan,
yapayalnız
dört duvar arasında.,

ufacık bir işık sızıyordu belli belirsiz!
soruyorum istemeden kendime!
ne işim var benim dört duvarlarla,
yanlışları yazabilsek,
kırılmasak,gücenmesek!
yırtarım tabiatı..
o günlere erişirsek.

yıldızlar takardım saçlarına,
karanfiller serperdim tüm yüreklere,
o günler nerde!
akmak bilmeyen sular,
kundaklanmış hayalim,
acılara boyanmış,geleceğim.

bir açılsaydı kahrolası şu bahtım!
hiç bir şey demiyorum,
kimseye değil ahtım!
artık kalmadı,bekleyecek zamanım!
ben hazırım,
ben hazırım;
ne zaman istersen tanrım.

duyguların şairi
boyabat’lı.
04-09-2010-