Mar,23/04


Birşeyler olsun, nasıl olur bilemem
Ama bit istiyorum artık bende.
Gözyaşlarımla ak
Terimle arınsın hücrelerim
Uykularımda sağalayım
Ve bir sabah
Bir tık sesiyle uyanayım,
Ki bir de bakayım özgürüm...
Kopmuş o tel!..
Ve işte o sabah
Uyanır uyanmaz, ilk kez,
Seni hatırlamayayım!
Ve o sabah ilk kez
Özgür olsun ruhum...
Beynim,
Yüreğim...
Hücrelerim sana değil, bana ait olsun
Ve ben, Ben’i düşüneyim Sen’den çok.
Anılar, yalnızca zaman zaman hatırlansın,
Acıtmasın,
Belki biraz hüzünlendirsin
Bazen gülümsetsin...
“Ah be bitanem nerelerdesin”
Ya da
“Eşek”
Dedirtsin
Ama ara-ara gelsin.
Dayanırım...
Bilirim ki, hiçbir sayfa yaşanmamış sayılamaz;
Ahmed Arif’i birlikte okumamız
Bilirim, unutulmaz,
Unutmak da istemem zaten.
Tek istediğim,
Bit artık
Tık sesi gelsin
Kopsun o tel
Ve acıtmasın artık yüreğimi anılar,
O yeter.
Yeter ki, ben “Ben” olayım artık,
Ben, bana ait!


Gülgün Karaoğlu